Το μυθιστόρημα Όπως ήθελα να ζήσω της Ελένης Πριοβόλου κέρδισε το φετινό Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ).
«Αυτό το βραβείο μου δίνει την ευκαιρία να γίνει ευρέως γνωστή η δουλειά μου, παρόλο που δουλεύω 25 χρόνια ως συγγραφέας» δήλωσε η νικήτρια του διαγωνισμού Ελένη Πριοβόλου.
Το μυθιστόρημα μεταφέρει τον αναγνώστη στην Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα, μια εποχή έντονου πολιτικού κλίματος αλλά και παθών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο ώστε να «φέρνει το άρωμα» της σημερινής πραγματικότητας στον αναγνώστη.«Εμείς οι συγγραφείς ψάχνουμε το τις πταίει σε αυτή τη χώρα στο βάθος της εξέλιξης της.Το βιβλίο αυτό έχει κοινωνικό, ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο» συνέχισε η συγγραφέας.
Η υπόθεση του βιβλίου έχει ως εξής: Στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα δικομματισμός, φαυλοκρατία, πολιτευτές, τραμπούκοι, «χρυσοκάνθαροι» και τραπεζίτες καθορίζουν το πολιτικό και το οικονομικό σκηνικό. Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται στην Αθήνα ο έμπορος-ταξιδευτής Ρωμαίος Αγγουλές: φύση καλλιτεχνική και αντισυμβατική, αποφασίζει να εγκατασταθεί και, αντί για χρηματιστηριακά παιχνίδια, να επενδύσει στην «ωραιότητα».
Με την εκτός γάμου θυγατέρα του Ροζίτα και τον παραγιό του Σωτήρη Κονταξή φυτεύουν ροδώνα, στον οποίο ευελπιστούν να συμπεριλάβουν όλες τις γνωστές ποικιλίες ρόδων, αλλά και να δημιουργήσουν νέα είδη, φτάνοντας ως την επίτευξη του «γαλάζιου ρόδου». Ο Pοδώνας του Κεραμεικού, η περίφημη «Ρόδων Πολιτεία», γίνεται σύντομα η κολυμβήθρα των πρωτοπόρων ιδεών. Εκεί θα εμβαπτισθούν οι ανήσυχοι νέοι, θα καταφύγουν οι παλαιότεροι αντιμοναρχικοί, ενώ παράλληλα θα δοκιμαστούν τα ανθρώπινα πάθη, ο έρωτας και η αντοχή, σε μια Αθήνα αγνώριστη, που εκπλήσσει διαρκώς τον αναγνώστη, είτε με τις διαφορές της, είτε με τα κρυμμένα σε αυτήν «σημεία των καιρών μας».
Στο άνοιγμα της εκδήλωσης ο διευθυντής του περιοδικού Διαβάζω, Γιάννης Ν. Μπασκόζος, τόνισε:
«Θα θέλαμε όλοι η σημερινή τελετή να ήταν μια ανέφελη γιορτή του βιβλίου. Αλλά δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Εκφράζοντας τους συγγραφείς, τους εκδότες, τους ανθρώπους του βιβλίου θέλω να αποτίσω φόρο σεβασμού και τιμής στα τρία θύματα της δολοφονικής επίθεσης στα πρόσφατα γεγονότα της οδού Σταδίου.
Χρόνια μετά τις εποχές του Ντίκενς, του Μπαλζάκ, του Ντοστογιέφσκι, του Στάινμπεκ, όταν οι κοινωνικές συνθήκες καθιστούσαν την ανθρώπινη ζωή μικρής αξίας αντικείμενο, φτάσαμε στο σήμερα, όπου μοιάζει τίποτα να μην έχει αλλάξει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχουν "οράματα" και "ιδέες" που καίνε βιβλία, καίνε βιβλιοπωλεία και δολοφονούν ανθρώπους. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος της τέχνης και του πολιτισμού δεν μπορεί να συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο.
Ζούμε σε μια κρισιακή κατάσταση και συνηθίζεται να λέγεται πως το βιβλίο είναι ένα στήριγμα σε κάθε δύσκολη περίσταση. Αλλά δεν είναι ούτε άλλοθι ούτε διαφυγή. Το βιβλίο και ιδιαίτερα το λογοτεχνικό βιβλίο είναι μια σχέση ζωής. Όσοι συνήθισαν από μικροί να διαβάζουν δεν εγκατέλειψαν ποτέ αυτή τη συνήθεια. Η λογοτεχνία, η ποίηση, το μυθιστόρημα είναι μια σύμβαση με τον κόσμο, με τους αναγνώστες. Ένας συνεχής διάλογος με την πραγματικότητα, με το ίδιο το πρόσωπό μας, το ατομικό και το κοινωνικό.